ناتوانی برای سازگاری (یا آسیب روانی)
تمام انواع دردها، ناراحتی ها، اختلال ها و موارد مشابه، فرد را در معرض خطر خودکشی قرار می دهند. مطالعه های تحلیل روان شناختی، نشان می دهند که حداکثر تا ۹۰% از افردی که خودشان را می کشند، برخی نشانه های آسیب روانی یا مشکلات سازگاری را دارند (هاوتون و ون هرینگ ، ۲۰۰۰؛ واسرمن ، ۲۰۰۱ به نقل از مارش، ۲۰۱۰).
طبق این مطالعه ها، حداکثر تا ۶۰% از خودکشی ها ظاهراً با اختلال های خلقی و حالت روانی مرتبط بودند (ولی در نوجوانان، این رقم کمتر، یعنی حدوداً ۴۰% به دست آمد). بر خلاف اینکه اکثر خودکشی ها به بهترین وجه در طبقه بندی بیماری روانی (اختلالات خلقی) جای می گیرند (برای مثال اختلال افسردگی یا دو قطبی) ولی اختلال های هیجانی/ روانی دیگری نیز شناسایی شده اند. برای مثال اختلال های اضطرابی، اختلال اسکیزوفرنی (به ویژه نوع پارانوایید)، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت ضداجتماعی با خودکشی مرتبط هستند (لینارز، ۱۹۹۸ به نقل از مارش، ۲۰۱۰). اختلال اسکیزوفرنی دارای نرخ بالایی است (در حدود ۵% و نرخ ۱۰% غالباً ذکر نشده است) (پالمر و همکاران، ۲۰۰۵ ).
علاوه برآن، اختلالات دیگری وجود دارند که مشخص نشده اند و خطرناک خواهند بود. از داده های تحلیل روان شناختی، می آموزیم که حداقل ۱۰% از خودکشی ها فاقد اختلال قابل تشخیص در TV- DSM یا DSM-5 و یا هر طرح طبقه بندی دیگری است. فرد به خاطر این درد فلج می شود و زندگی، آینده و موارد مشابه برایش غیرجذاب است. بنابراین اختلال های خلقی در شکل های متنوع و گوناگون شان، شایع ترین اختلال هایی هستند که افراد به خاطر آن خودکشی می کنند. البته باید دانست که تمام افراد خودکشی گرا افسرده نیستند و نیز اینکه تمام افراد افسرده خودکشی گرا نیستند. مهم اینکه، باید به خاطر سپرد افراد خودکشی گرا درد و رنج غیر قابل تحملی را تجربه می کنند که همیشه افسردگی نیست و حتی اگر دچار افسردگی باشند، ماهیت غیرقابل تحمل افسردگی عامل محرک بحرانی است. این گونه افراد به خاطر این باور که آنقدر ضعیف هستند که نمی توانند بر مشکلات غلبه کنند، هر چیزی را رد می کنند جز مرگ، بنابراین نمی توانند با مشکلات زندگی کنار بیایند ( پالمر، ۲۰۱۰ ).
