حالت شناختی شایع در خودکشی، محدودیت شناختی است (اشنایدمن،۱۹۸۵ به نقل از مارش، ۲۰۱۰).
محدودیت یعنی خشک اندیشی، محدود بودن کانون توجه، دید تک بعدی، عینی بودن که بخش اصلی شناختی در خودکشی است. فرد به خاطر محدودیت شناختی مسموم شده و این مسمومیت را می-توان در هیجان ها، منطق و ادراک فرد مشاهده کرد.
فرد خودکشی گرا در افکار و ارتباطاتش در لحظه قبل از مرگش، فقط اختلال و ترکیب یک آسیب (نظیر مشکلات زناشویی، رسوایی سیاسی، بیماری و طرد شدن از سوی همسر) را آشکار می کند. فرد اغلب از واژه هایی مانند فقط، همیشه، هرگز، هیچ کس و موارد مشابه استفاده می کند. فکر فرد خودکشی گرا در حالتی خاص با هدف نسبتاً ثابت و با محدودیت نسبی قرار دارد. در زمان رویارویی با آسیب دردناک، راه حل احتمالی به راه حل قابل اجرا تبدیل می شود. خودکشی تنها گزینه است. این محدودیت یکی از خطرناک ترین ابعاد ذهنی فرد خودکشی گرا است ( مارش، ۲۰۱۰).
