خود با پیچیدگی عظیمش (مورای ،۱۹۳۸ به نقل از مارش، ۲۰۱۰)، عاملی لازم و ضروری در سناریوی خودکشی¬گرایی است. قدرت خود، عامل محافظ در برابر خودکشی است. دیدگاه بیولوژیکی نیز این استدلال را آورده است. برای مثال، وان پراگ (۱۹۹۷ به نقل از مارش، ۲۰۱۰ ) آشکارا بعدی بیولوژیکی را برای افراد خودکشی¬گرا ارائه داده است: افزایش حساسیت در برابر عوامل تنش¬زا، اضطراب، نا¬استواری هیجانی و کنترل پرخاشگری. افراد خودکشی¬گرا اغلب ضعف نسبی در ظرفیت غلبه بر مشکلات شخصی و محدودیت کنترل تکانه¬ دارند. خود فرد، احتمالاً به¬خاطر تعداد ثابت رویدادهای آسیب¬زای زندگی مانند از دست دادن، طرد، سوء¬استفاده و بهره¬کشی و شکست خوردن، تضعیف شده است. این موضوع همچنین نشان می¬دهد سابقه مشکلات آسیب¬زا و درد، فرد را در معرض خطر خودکشی قرار می¬دهد. این شرایط احتمالاً توانایی فرد برای ساخت مکانیزم¬هایی برای کنار آمدن روانی یا هیجانی را ناقص می¬سازد و از طرفی نیز، حساسیت و آسیب¬پذیری وجود دارد. بنابراین یک خود ضعیف همبستگی مثبتی با خطر خودکشی دارد ( مارش، ۲۰۱۰ ).
