افسردگی یک پیش¬بین معنادار برای خودکشی است. اما چیزی که در افسردگی موجب سوق داده شدن به سمت خودکشی می شود، ناامیدی است. سطح بالای ناامیدی در افراد بدون درنظر گرفتن شدت افسردگی به صورت مستقیم با نیت خودکشی رابطه دارد. ناامیدی به صورت منحصر به فردی با نیت خودکشی تداعی دارد و پتانسیل کامل کردن خودکشی را در سال های بعد پیش بینی می¬کند. ناامیدی نوعی شناخت است و باوری است که طبق آن آینده تیره و تار است و مشکلات هرگز حل نخواهند شد. ناامیدی به دو صورت صفت و حالت وجود دارد. صفت ناامیدی ویژگی است که فرد برای پردازش منفی تجربه¬های آینده دارد و حالت ناامیدی درجه¬ای از ناامیدی است که برای چند دقیقه فعال می¬شود (مثلا قبل از بحران خودکشی). البته ناامیدی اگر چه یک مولفه¬ی مرکزی برای فهم خودکشی است ولی الزاماً با همه موارد خودکشی همبسته نیست، به¬ویژه خودکشی¬هایی که بیشتر جنبه¬ی تکانشگری دارد و تصمیم قبلی برای آن وجود نداشته است (ونزل براون و بک، ۲۰۰۹).
نا¬امیدی پیش¬بین قوی و کاملاً مورد تأیید رفتار خودکشی¬گرایی است (بک و همکاران ، ۱۹۹۰؛ براون و همکاران ، ۲۰۰۴). بسیاری از بیماران خودکشی¬گرا، ناامیدی شدیدی را گزارش می¬دهند.
هدف متخصص بالینی نه تنها تعیین میزان (درجه) ناامیدی بیمار، بلکه همچنین هدف قرار دادن مستقیم این فرآیند فکری از طریق القای حس امید برای بهبود و حل مشکل است. ناامیدی با حل مساله ضعیف¬تر هم رابطه دارد. نا¬امیدی مشخص می¬کند که افراد چگونه با مسائل رو¬به¬رو می¬شوند. وقتی ناامیدی شدید است، افراد طیف راه¬حل¬های پیشنهادی که در دسترس خود تصور می¬کنند، محدود می¬شود. در یک مطالعه، بیماران افسرده¬ای که از ناامیدی شدید رنج می¬بردند، در مقایسه با افرادی که ناامیدی کمتری را گزارش می¬دادند، بیشتر در حوزه¬های زندگی خود احساس مشکل و سختی می¬کردند (تریکا و نکاندا ، ۱۹۷۳). آنها همچنین در مورد چشم¬انداز حل مشکلات خود، انتظارهای مثبتی نداشتند و خودکارآمدی ضعیف¬تری را برای خود احساس می¬کردند. رود، رجب و داهم (۱۹۹۴) گزارش دادند افرادی که به خودکشی فکر می¬کنند، تمایل دارند راه¬حل¬ها را منفی¬تر ارزیابی کنند، بنابراین ناامیدی به گونه¬ای روی حل مسأله تاثیر می-گذارد که فرد نه تنها بسیاری از مسائل زندگی خود را مشکل¬آفرین تصور می¬کند، بلکه همچنین احساس می¬کند قادر نیست آنها را کاهش دهد و معمولاً پیامدهای منفی تلاش خود را پیش¬بینی می¬کند (مک آلیف و همکاران ، ۲۰۰۸).
